So far, the wind has been blowing my life in such a way that I never happened to live in one little village, town or city for longer than six years. Except for E. With E, the duration of my dwelling reached a record number of seven years.
Seven happy years these were, though my love affair with E goes back even further into the past. I had been visiting and leaving the city on a number of occasions before finally settling there. This makes it all together... ah, eleven years of an intimate relationship! My affection for E was instant and constant and I have reasons to believe that it was mutual too, as the city always treated me kindly.
Recently the wind blew my life in a new direction and so change was inevitable: I had to leave. It wasn't about E, it was about me. And so I moved to another location within this big island. My move went neatly, diagonally, far down to the southern shores. At the moment I remain in a newcomer's awe of the blueness of the sea here, of the sandiness of the beaches and of the simple fact that I can still make use of my summer dresses, even though it's September now. But nevertheless, me and E - that's something special, we'll always be very close. I'll be coming back there, as it will always make me feel welcome. Somehow I'm certain of this.
What did I leave behind? My favourite places, from acres of greenery spreading out over the volcanic rocks to the best cinema in the world, just to be brief and mention these two. The forever unfinished tram works. Cold breeze in the air that the locals like to call 'fresh'. People speaking with beautiful hearty accents. Dear old friends. My bike.
Edinburgh, E - you are my chosen one, regardless the direction the wind blows.
***
Jak dotąd w moim życiu wiatry tak zawiewały, że nie mieszkałam w żadnej miejscowości dłużej niż przez sześć lat. Jedynym wyjątkiem jest E, gdzie okres mojego stałego pobytu osiągnął rekordową liczbę siedmiu lat.
Było to siedem szczęśliwych lat, ale mój romans z E sięga jeszcze bardziej odległej przeszłości. Zanim na dobre się tu osiedliłam, wyjeżdżałam stąd i wracałam kilka razy. To daje w sumie... ach, jedenaście lat poufnego związku! Moje uczucie do E było natychmiastowe oraz niezmienne i mam powody by sądzić, że było ono także odwzajemnione, bo E zawsze traktował mnie serdecznie.
Ostatnio wiatry znowu zawiały i zmiana okazała się nieunikniona. I nie chodziło tu o E, chodziło o mnie. Przeprowadziłam się więc do innej miejscowości na tej samej dużej wyspie. Przeniosłam się ładnie, po przekątnej, w dół aż na południowe wybrzeże. Jako typowa nowoprzybyła, jestem ostatnio pod ciągłym wrażeniem niebieskości tutejszego morza, sypkości piasku na plaży oraz prostego faktu, że wciąż mogę nosić letnie sukienki, chociaż jest już wrzesień. Lecz mimo wszystko - E i ja to jednak coś wyjątkowego. My na zawsze pozostaniemy najbliższymi przyjaciółmi. Ja zawsze będę do niego wracać i zawsze w jego otwarte ramiona. Nie wątpię w to.
Co zostawiłam za sobą, razem z E? Ulubione miejsca, począwszy od połaci zieleni porastających powulkaniczne skały, na najlepszym kinie świata skończywszy. Nigdy nie kończącą się budowę linii tramwajowej. Lodowatą bryzę w powietrzu, którą tubylcy nazywają 'rześka'. Mowę o pięknym choć trudnym akcencie. Starych, dobrych przyjaciół. Ukochany rower.
Edynburg, E - mój na zawsze wybrany, bez względu na kierunek wiatrów.
