The Water of Leith. Take a stroll with me, will you?

A and I are wandering around Leith in the sunny late afternoon. I have an analogue camera with me that has only two exposures to spare before I take the film to a shop to get it processed.
'I'm gonna finish off the film today', I explain to A. 'But I want to capture rather nice things. Like flowers or something', I add, as I'm in the mood for nice pretty things.
'I know!', exclaims A and his eyes get sparkle with a sudden blast of AVery Good Idea. 'Follow me, I'll show you an Exceptionally Charming Spot!'. His tone of voice and body language indicate such enthusiasm that I follow him towards the Water of Leith, our local river, truly intrigued. For I thought I knew this area and all its Charming Places better than the back of my hand, but there you are, A is going to surprise me!

We're twisting and turning a little cos A can't remember the exact way to the Spot. Finally, after having climbed a small slope and torn through some bushes, A announces triumphantly: 'It's here!'.

For a few moments I say nothing, trying to link in my head the view that unfolds in front of my eyes to the idea of An Exceptionally Charming Spot, in any way. No, I can't. Is it a silly joke that A is playing on me, is it his perverted sense of aesthetics taking an upper hand, or did he simply go crazy? And if it's the latter, what sort of raptures should I express in order not to upset the madman?

For what appears in front of me is everything but charming. An old dirty bench, vague remains of something that used to be green grass and a few apathetic daisies popping their worn out heads out from amongst the piles of empty beer cans, cigarette butts and crisp bags. All this surrounded by dry and broken branches of bush. In summary, dodgy yuck.

I slowly move my gaze from the smashed glass that rests under the bench towards A. His face expresses a clash between confusion and embarrassment.
'Last time I was here, it looked quite different', he utters as a shy apology.
'Aha. And were you drunk or were you in love back then? Or quite both?', I murmur a grumble, but I take a mandatory snap with my camera anyway.

We then take a stroll along The Water of Leith and as usual I am startled by the serene beauty of the view over the river. I always think that early evening is the best time to come here: clear air, lilac sky, metallic lustre of waters and a thick wall of greenery along the way can soothe any stressed city-dweller's nerves.
'Look, a heron hunting over there!', exclaims A with wonder.
'It's a sculpture, you fool', I'm determined not to get unnecessarily excited again today. But at once I realise that I'm wrong and he is right, a heron is real indeed. Not only good art but real wildlife can you spot alongside this little river!

The sculpture I refer to in a nonchalant moment of folly is one of the lesser known art works situated in the actual river. More famous are Antony Gormley's six statues, but due to last year's floods, most of Gormley's sculptures were knocked over by The Water of Leith. This however went in accordance with the installations' very nature, as they were designed to be non-obstructive and disappear into the water in case of severe natural conditions.

Thus, forget places like A's unfortunate Charming Spot. Or rather, excuse them. They are here, but I dare say, are less common than real and man-made herons and the likes.

I use my last snap to try and capture the hunting bird we pass, but it is quicker and manages to flee. So instead we try to find the statue heron, but we can't. Maybe it was taken by the river like Gormley's statue men, or maybe it became temporarily covered by the ever lush display of summer greenery?

No matter though. This is The Water of Leith, An Exceptionally Charming Place.

***

W słoneczne późne popołudnie A. i ja włóczymy się po Leith, dzielnicy Edynburga, w której oboje mieszkamy. Mam ze sobą aparat analogowy z dwiema ostatnimi klatkami na filmie do wykorzystania.
- Chcę wypstrykać wszystkie zdjęcia dzisiaj - wyjaśniam A. - Ale wiesz, żeby było na nich coś ładnego. Jakieś kwiatki na przykład - dodaję, bo jestem dziś miło nastrojona na odbiór miłych rzeczy.
- Wiem! - rozpromienia się A., a jego oczy rozświetla błysk zwiastujący nagły przypływ Wspaniałego Pomysłu. - Pokażę ci Wyjątkowo Urokliwy Zakątek!
Ton jego głosu i gesty zdradzają taki entuzjazm, że zaintrygowana podążam za nim w stronę Water of Leith, naszej lokalnej rzeczki. Jak dotąd myślałam, że znam tę okolicę jak własną kieszeń, a tu proszę, A. chce mnie zaskoczyć!

Przez jakiś czas krążymy niepewnie, bo A. nie pamięta dokładnej drogi do Zakątka. Wreszcie, po wspięciu się na niewielki pagórek i przedarciu przez średnio gęste haszcze, A. oznajmia triumfalnie:
- To tutaj!

Przez kilka chwil nic nie mówię, dokonując mentlnej próby dopasowania idei Wyjątkowo Urokliwego Zakątka z widokiem, który roztacza się przed moimi oczami. Bezskutecznie. Czy to jakiś dziwaczny dowcip A., czy jego perwersyjne poczucie estetyki, czy też po prostu mój przyjaciel zwariował? A jeśli to ostatnie, jakie zachwyty powinnam wyrazić, żeby przypadkiem nie sprowokować wariata?

Bowiem to co rozpościera się przede mną można określić wieloma epitetami, z wyjątkiem słowa 'urokliwy'. Jest tu stara brudna ławka, pozostałości czegoś, co kiedyś mogło być zieloną trawą, kilka apatycznych stokrotek, wyłaniających swe podwiędłe główki spomiędzy petów papierosowych, pustych puszek po piwie i torebek po czipsach. Wszystko to otoczone jakimiś suchymi badylami. Mówiąc krótko, melina pod chmurką.

Powoli przenoszę swoje spojrzenie z potłuczonego szkła pod połamaną ławką na A. Jego twarz wyraża coś pomiędzy zakłopotaniem a dezorientacją.
- Kiedy tu byłem ostatnio, wyglądało to jakoś inaczej - usprawiedliwia się nieśmiało.
- Acha. A byłeś wtedy pijany, czy zakochany? Czy wszystko naraz? - pozwalam sobie na kąśliwą uwagę i mimo wszystko pstrykam obligatoryjną fotkę.

Następnie wyruszamy na przechadzkę wzdłuż Water of Leith i jak zwykle jestem pod wrażeniem łagodnej urody tej rzeki. Zawsze myślę, że wczesny wieczór to idealna pora, by tutaj przyjść: przejrzyste powietrze, liliowe niebo, metaliczny połysk wody i gruba warstwa zieleni wokół zdołają ukoić nerwy każdego zestersowanego mieszczucha.
- Patrz, czapla łowi ryby! - wykrzykuje A. z zachwytem.
- To rzeźba, głupku - pukam się znacząco w czoło, bo jestem zdeterminowana nie dać się już dzisiaj omamić obietnicą niby-ekscytujących wydarzeń. Lecz zaraz zdaję sobie sprawę, że to A. ma rację, nie ja: czapla jest żywa i prawdziwa. Nie tylko dzieła sztuki, ale też dzikie zwierzęta można napotkać wzdłuż tej małej rzeczki.

Rzeźba, o którą kłócę się nonszalancko a bezpodstawnie, to jedna z mniej znanych instalacji położonych – tak, w samej rzece. Bardziej sławnych jest sześć posągów autorstwa Anthony'ego Gormley'a, ale ze względu na zeszłoroczne wylewy rzeki większość figur Gormley'a zostało zalanych przez rwący potok Water of Leith. Taki był jednak zamysł tych instalacji: miały być one jak najbardziej nieinwazyjne w środowisko naturalne i ich zniknięcie pod wodą w przypadku podtopień było przewidziane w projekcie.
 
A więc, można zapomnieć miejsca takie jak ten nieszczęsny Urokliwy Zakątek A. A raczej, można je wybaczyć. One tutaj występują, ale jakby mniej licznie niż prawdziwe oraz stworzone ręką artystów czaple i tym podobne.
 
Zużywam ostatnią klatkę na filmie, by sfotografować polującą czaplę, ale jest ona szybsza i odfruwa w momencie, gdy wyzwalam przesłonę. Nie udaje się nam też tym razem odnaleźć statuetki czapli w rzece. Może została porwana przez wodę, jak figury Gormley'a, a może zasłonił ją letni gąszcz roślinności?
 
Nieważne, nieważne. To jest Water of Leith. Wyjątkowo Urokliwe Miejsce.

Things Lost in Time and The Memory of Senses

My grandad was a hobbyist orchardist. He had an orchard of course, and in that orchard he grew all kinds of fruit trees which were common in these particular times (second half of the twentieth century) in that particular geographical location (central Poland, which is now central Europe, but back then it used to be the East). The trees were of the old-fashioned type. They grew high, not like these modern dwarf trees that make harvesting so much easier, so you'd often need a tall ladder to get your hands on the fruit.

From spring to autumn we used to pick and consume and store and preserve and share with friends, neighbours and relatives huge amounts of seasonal fruit. Pink cherries would come first in early June, followed by green 'paper' apples*, then yellow cherries, then other kinds of apples, morello cherries whose sweet and sour flavour I adored, all sorts of plums, and then large and round black cherries. Pears too, from the soft, sweet and juicy types to the hard, rough-skinned fruits that kept well throughout the winter time; but they would come in the end, after the harvest, when the smoky smell over the burning stubble-fields mixed with autumnal low-hanging mists. In the meantime there was the abundance of bush fruit - that is berries and currants - too, but they are another story altogether.

Sweet cherries were the best. They were the biggest treat of our yearly fruit feast. Cherry trees grew next to each other, at the very end of the orchard. First to ripen was the sweet pink cherry that had yellow flesh intersected with thin reddish veins. Then came yellow cherries, extremely uncommon, small and as sweet as honey. And at last, dark red cherries, almost black, so plump and juicy and velvety... Sometimes I think that these cherries were what wine is to me now (however I like my wine dry and not sweet): pink cherries like refreshing fragrant rose wine, yellow ones like white sweet scented Pinot Grigio and red ones like deep and rich Burgundy...

My grandad is long gone and so is his orchard. I am long gone, far away from that central place of my childhood in central Europe, settled in the Northern lands where there are no storks nesting on telegraph poles, and no autumnal burning of stubble-fields, and no real cherry eating culture. And when I spot in a supermarket tiny boxes of poor looking cherries which passed their time of glory when they were still in transit from Spain, when I see how obscenely overpriced they are, I rather go for Scottish strawberries.

Then I close my eyes and I'm in my granny's pantry. There are rows of boxes full of cherries, so I reach to take a handful of the Burgundy red ones. In my hand, I can feel the firmness of the fruits and the coolness of their silky smooth coat.

*Wikipedia states that these are White Transparent apples and that they are used mainly in cooking because of their sharp taste. Which isn't true - when ripe these apples are extremely sweet and delicate!

***

Mój dziadek był sadownikiem hobbystą. Oczywiście miał swój sad, w którym rosły chyba wszystkie możliwe odmiany drzewek owocowych dostępnych w tamtych czasach (druga połowa dwudziestego wieku) na tamtej szerokości geograficznej (centralna Polska w centralnej Europie, choć wtedy był to rzecz jasna Wschód). Dziadek hodował staroświeckie odmiany owoców, więc drzewa rosły wysokie - nie tak jak te nowoczesne karłowate drzewka owocowe, które bardzo ułatwiają zbiory - i często trzeba było użyć drabiny, by dostać się do owoców.

Od wiosny do jesieni zbieraliśmy, konsumowaliśmy, magazynowaliśmy, przetwarzaliśmy i dzeliliśmy się z przyjaciółmi, sąsiadami i krewnymi różnymi rodzajami owoców sezonowych. Różowe czereśnie dojrzewały najwcześniej, w początkach czerwca, po nich przychodziły papierówki, następnie żółte czereśnie i wiśnie, których słodko-kwaśny smak uwielbiałam, inne rodzaje jabłek, przeróżne typy śliwek, i wreszcie duże, okrągłe, ciemnobordowe czereśnie. Gruszki też były, od miękkich, soczystych, słodkich odmian, po twarde owoce o szorstkiej skórce, które świetnie się przechowywały w ciągu zimowych miesięcy. Ale gruszki przychodziły ostatnie, już po żniwach, kiedy zapach dymu znad ściernisk mieszał się z nisko osadzoną mgłą i babim latem. W międzyczasie pojawiał się też urodzaj owoców krzewnych, takich jak agrest, porzeczki i maliny, ale to już całkiem odrębna historia.

Czereśnie były najlepsze. Były one ukoronowaniem naszej corocznej owocowej uczty. Drzewka czereśniowe rosły obok siebie, w najodleglejszej części sadu. Najwcześniejsze różowe czereśnie miały soczysty żółty miąższ poprzetykany czerwonymi żyłkami. Natępne były żółte czereśnie, niezwykle rzadko spotykane, drobne i miodowo słodkie. I wreszcie ciemnoczerwone, niemal czarne czereśnie, duże, jędrne, soczyste. Czasem myślę, że te czereśnie były dla mnie tym, czym wino jest teraz (pomimo, że wolę wytrawne, a nie słodkie wino): różowe czereśnie to orzeźwiające aromatyczne wino różowe, żółte czereśnie to białe słodko pachnące Pinot Grigio, bordowe czereśnie to intensywny, aksamitny Burgund...

Nie ma już mojego dziadka, nie ma jego sadu. Mnie też już od dawna nie ma w tamtym miejscu w centrum Europy, które stanowiło centrum mojego dzieciństwa. Wybrałam północne krainy, gdzie próżno szukać gniazd bocianich na słupach telegraficznych, gdzie nie pali się jesiennych ognisk na ścierniskach i gdzie nie ma prawdziwego nawyku - prawdziwej pasji - jedzenia czereśni. I kiedy w supermarkecie mijam maleńkie pudełka z marnie wyglądającymi czereśniami, których najlepszy czas minął, gdy wciąż jeszcze były w tranzycie z Hiszpanii, kiedy widzę ich nieprzyzwoicie wysoką cenę, wybieram szkockie truskawki.
 

A później zamykam oczy i znów jestem w spiżarni mojej babci. Stoją tam skrzynki wypełnione czereśniami, więc nabieram garść tych burgundzkich. W dłoni czuję jędrność, chłód i jedwabistą gładkość owoców.

 

The Metaphorical meets the Physical. In a Tapestry Place.

Word of mouth... Isn't it the best way of finding out about things? Just speak to people, just listen to them and you'll find your way to interesting events and places.

I was invited to a classical concert (which I'm moderately keen on) and thanks to this I found this small quirky place (which I'm awfully keen on).

Dovecot Studios, with its beautiful interior (a renovated Victorian swimming pool) displays not only a tapestry workshop containing fantastically imaginative tapestries, but also offers temporary exhibitions, talks and concerts.

From the Dovecot website: 'Dovecot is unique for its highly creative collaboration between artist, weaver and commissioner. Each tapestry combines the creative ideals of all three creative minds and the weaver will interpret, rather than simply translate, a design into textile'.

Oh yes, yes! That's what a literary translator does too: interprets the original work. Thus, a translator is an interpreter is a weaver that transforms the design of the original language into the textile of the secondary language... Or something like that ;)

So, here is another little discovery of one of Edinburgh's little places. Worth noticing. Worth checking out.

Dovecot Studios
10 Infirmary Street
Edinburgh EH1 1LT
( from 1st July the Weaving Studio Viewing Balcony is opened daily 12-3pm)

pictures by billion

***

Zasłyszane... Najlepsza droga by dotrzeć do ciekawych miejsc i wydarzeń. Trzeba tylko rozmawiać i słuchać i jakoś się natrafi na interesujące nas rzeczy.

Zostałam zaproszona na koncert klasyczny (średnio mnie kręci), dzięki czemu odkryłam ciekawe miejsce (zakręciło mną mocno).

Galeria Dovecot Studios, w pięknym wnętrzu (odnowione wiktoriańskie łaźnie) nie tylko skrywa warsztat tkacki z fantastycznymi gobelinam, lecz także organizuje wystawy czasowe, wykłady i koncerty.

Ze strony internetowej studia: 'Dovecot jest wyjątkowe ze względu na istniejącą tu niezwykle twórczą współpracę pomiędzy artystą, tkaczem i kuratorem projektu. Każdy gobelin łączy w sobie twórcze ideały trzech twórczych umysłów. Pracując nad gobelinem tkacz interpretuje, raczej niż po prostu odtwarza, oryginalny projekt artysty'.

Ach, to, to! To samo robi tłumacz literacki: interpretuje oryginalne dzieło. Więc tłumacz jest takim tkaczem, który przeobraża rysunek oryginalnego języka w tkaninę języka docelowego... Czy jakoś tak ;)

A zatem - oto kolejne małe odkrycie jednego z małych edynburskich miejsc. Warte zauważenia. Warte odwiedzin.
Dovecot Studios
10 Infirmary Street
Edinburgh EH1 1LT
(od 1 lipca balkon widokowy, the Weaving Studio Vewing Balcony, jest otwarty dla zwiedzających codziennie od 12.00 do 15.00)

zdjęcia zrobione przez billion